Nou, afgezien van het voor de hand liggende feit dat we er een nodig hadden om op het bord voor de deur te zetten, is onze naam onze inspiratiebron.
Tenzij je een telemarketeer bent met een erg slechte bellijst, bel dan alsjeblieft niet om Walt Grace te spreken. Hij is geen echt persoon – nou ja, in ieder geval niet echt in de letterlijke zin van het woord.
Het simpele antwoord op de vraag waar onze naam vandaan komt, is dit: Walt Grace Vintage is vernoemd naar een personage uit een liedje van John Mayer, genaamd Walt Grace’s Submarine Test, January 1967.
Het lange antwoord kan het beste worden verteld door onze oprichter, Bill Goldstein, die geïnspireerd werd om – net als het personage uit het liedje – zijn eigen dromen na te jagen en, nou ja, zijn eigen onderzeeër te bouwen.
MIJN VERHAAL IS NIET UNIEK
„Na bijna 25 jaar in de reclame te hebben gewerkt, merkte ik dat ik dringend behoefte had aan verandering. Hoe ‘succesvol’ ik ook was, of hoe geweldig alles er van buitenaf ook uitzag, echt succes – en mijn eigen geluk – bleef me ontgaan. Natuurlijk had ik alle voordelen van een succesvolle carrière, maar hoe verder ik professioneel vooruitging, hoe verder ik verwijderd raakte van mijn eigen voldoening. Ik denk dat het gewoon de aard van het beestje is: hoe succesvoller je wordt in wat je doet voor de kost, hoe verder je verwijderd raakt van datgene wat je in eerste instantie inspireerde om het te doen.
Dus daar zat ik dan, 44 jaar oud – ik was gezond, had een prachtig gezin, een geweldig huis, een heleboel auto’s (en nog meer gitaren), en toch, ondanks dat alles, was ik ongelukkig. Ik (en iedereen om me heen) wist dat er iets moest veranderen, en je hoefde geen raketwetenschapper te zijn om te zien dat het mijn werk was dat me zo liet voelen.
Maar wat moest ik dan doen? Ik was een reclameman – ik was altijd een reclameman geweest – moest ik dan niet altijd een reclameman blijven?
Maandenlang voelde ik me zo en zakte ik steeds dieper weg in mijn depressie. Het was erg en het had invloed op iedereen om me heen. Zeggen dat ik onaangenaam gezelschap was, is het understatement van de eeuw. Als je oren had, kreeg je gegarandeerd mijn dilemma te horen en hoe verloren en ongelukkig ik me voelde.
Op een dag – nee, op een moment – veranderde één liedje alles voor mij. Ik stond onder de douche en voelde me (zoals je waarschijnlijk al geraden had) extreem somber en piekerde over wat ik nu moest doen. En toen, in een oogwenk, veranderde alles voorgoed.
Er begon een liedje te spelen. Een liedje over een man. Een liedje over een man die, net als ik, “zijn oude plek wanhopig haatte” en “droomde van een nieuwe plek”. Dit klonk me heel bekend in de oren. Bekend, maar niet precies zoals ik. Want in tegenstelling tot mij wist de man in het liedje dat – ondanks wat anderen dachten of zeiden – hij alleen ‘de wil om hard te werken en een bibliotheekpas’ nodig had om zijn wereld te veranderen. Eerlijk gezegd was dit geen geheel nieuw concept voor mij. Dit was tenslotte het verhaal van mijn leven: ik was de man met de gekke ideeën, die altijd in zichzelf geloofde terwijl anderen dat niet deden, en uiteindelijk (grotendeels) aan de top belandde.
Het enige waar ik niet aan had gedacht, en dit is de crux, was dat ‘wanneer je klaar bent met deze wereld… de volgende aan jou is’. Vrij eenvoudig concept, toch? Denk er eens even over na. We zijn allemaal meesters van ons eigen universum, en als iets niet goed voelt, verander het dan gewoon. Zo simpel is het. Het moeilijke deel is om op jezelf te vertrouwen en er gewoon voor te gaan. Neem geen genoegen met minder omdat dat is wat je hoort te doen, of omdat iemand (of iedereen) je vertelt dat je het niet kunt.
Volg je hart, laat je leiden door je passie, werk hard en geloof in jezelf, vind je onderzeeër en ga ervoor. Want als je klaar bent met deze wereld, is de volgende (echt) aan jou.
“En voor één keer in zijn leven was het stil
Toen hij leerde hoe hij het tij kon keren
En de lucht stond in vuur en vlam toen hij boven kwam om adem te halen
In zijn zelfgemaakte, door een ventilator aangedreven eenmansonderzeeër” – Walt Grace’s Submarine Test, januari 1967 —John Mayer
